حکایت استخدام فراگیر دولتی

 

عزیزی به من گفت: اطلاعیه آزمون استخدامی فراگیر دولتی را ثبت نام بکن.

از چند نفر مشورت گرفتم چون تجربه آزمون و حتی قبولی و مصاحبه در پنج سازمان و ارگان دولتی را دارم که همگی به خاطر نداشتن پارتی! به نتیجه ای نرسید.

نظرات قابل تامل بود:
- این آزمون ها عمدتا برای تبدیل وضعیت کارمندای پیمانی و قراردادی هست نه جذب نیرو.
- سرکاریه؛ وقت و پولت را تلف نکن.
- نمی خوام ناامیدت بکنم، ولی ظرفیت های استخدام با توجه به بومی بودن و رشته و ارگان، به تعداد یک دو نفر و شاید برخی جاها چند ظرفیت بیشتره که اگر کارمندای قراردادی و پیمانی قبلی نرفته باشند، بقیه اش برای افراد سهمیه ای هستش و به افراد عادی عملاً چیزی نمی رسه.
... و خلاصه کلام اینکه همه عمدتاً نهی می کردند تا تشویق.

در دوره زمانه فعلی قطعاً نباید به حرف دیگران تکیه کرد و باید همیشه اُمیدوار بود؛ اما شاید برای آزمون های استخدام دولتی این گزاره مستثنی باشد. البته این که از وضعیت اشتغال و جوانان دردمند و جویای کار نهایت سوءاستفاده زمانی، مالی، روحی و عاطفی می شود خود جای بحثی مفصل و انتقادی اساسی دارد؛ اما باید از برخی پرسید:

در همین مرحله که برای جوانان شغل ایجاد نکرده اید و تازه طلبکارشان هم هستید که چرا با دست خالی و بدون پشتوانه در فضای رانت آلود و غبارگرفته اقتصاد و کسب و کار ایران سراغ کارآفرینی نمی روند، به اندازه کافی سوءمدیریت و ظلم نموده اید؛ دیگر این مبالغ انبوه گرفته شده از هزاران و بلکه میلیون جوان و جویای کار دیگر برای چیست؟

اتلاف وقت جوانان مظلوم و خانواده های آنان چه تبعاتی دارد؟
اگر با وقاحت دست روی دست گذاشته اید و جوانان و خیل انبوه افراد جویای کار و بیکارشدگان مراکز تولیدی و صنعتی را به حال خودشان رها کرده اید، دیگر قانون و عنوان "استخدام دولتی" را اسباب پارتی بازی ها و رسمی کردن خیل انبوه کارشناسان و مدیرانی نکنید که عمدتاً بیش از آنکه در ساعات کاری به بیت المالی که هزینه حقوق و بیمه و مزایای پیدا و پنهانشان می شود فکر و عمل کنند، به روزنامه خواندن، سمبل کردن، زیرآب زدن و در یک کلمه: کار نکردن می پردازند.

اشتغال مساله بزرگ اقتصاد و جامعه ایران است؛ اما در عمل هیچ عزمی برای رسیدن به فریاد مستضعفین مشاهده نمی شود. مطابق حقوق شهروندی و قانون اساسی، برخورداری از شغل، درآمد و فرصت های مالی و اقتصادی به شکل عادلانه، حق تمامی همه ایرانیان است که البته ان شالله به بهانه هایی، در اصل قانون اساسی دست برده نشود!

اما وضعیت امروز مبنای قانونی و یا دینی و اخلاقی دارد؟ برخی از کارآفرینی نباید حرف بزنند زمانی که ایجاد شغل و کارگاه تولیدی و حتی گرفتن یک مجوز بسته بندی یا ثبت شرکت، هزینه هایی ظالمانه را به عناوین مختلف بر مردم تحمیل می کند.

برخی جوانان را متهم نکنند که چرا دانشگاه درس خوانده اند:
این همان دانشگاه دولتی و آزادی است که فرزندان مردم کم یا زیاد، با خون دل و بی خون دل! برایش هزینه پرداخت کرده اند. پس همان هایی که این پول ها را در زمان دانشجویی و بهترین سال های عمر جوانان گرفتند و امروز مدعی هستند که چرا دانشگاه رفتید و ما وظیفه نداریم که شغل ایجاد کنیم، بدانند این گناهی است نابخشودنی.

حکایت استخدام های دولتی در کشور ما زمانی تلخ تر می شود که نتیجه این شیوه جذب و استخدام را در مدیریت، اقتصاد و وضعیت عمومی کشور مشاهده می کنیم و بازهم شاهد ادامه همین روند نادرست هستیم.
خانواده های ایرانی امروز بیش از هر زمان دیگر از بیکاری و نبود شغل و عدم امنیت شغلی برای خود و فرزندانشان رنج می برند. استخدام دولتی باید برای همه باشد، چون برخورداری از شغل و اقتصاد خوب؛ حق همه شهروندان کشور است.